maandag 5 oktober 2015

Afscheid nemen



Hebt U dat nu ook lieve lezer, zo aan het einde van de zomer, dat U net als ik een beetje weemoedig wordt?   Misschien juist omdat we na genieten van een paar mooie Oudewijvendagen. De september warmte  maakt soezerig en doen me  terugverlangen naar al die mooie dagen op de tuin. De lekkere plekjes waar ik lag, soms in het gras met een warm zonnetje op mijn rug, soms in de schaduw onder de jeneverbesboom met zijn verrukkelijke koelte. Alweer loopt een zomer ten einde. Verdwijnen er plekjes, waaraan je toch een beetje gehecht bent geraakt.


Hoe lang is het nu geleden dat ik met Baasje naar de Veemarkt liep en er een tentoonstelling  bezocht? En moet je nu daar eens gaan kijken. Je gelooft je eigen ogen niet. Allemaal nieuwe huizen met een heleboel bedrijvigheid om al die nieuwe mensen en honden en katten natuurlijk, een gezellige en warme plek in Voordorp te geven. Fijn en goed natuurlijk. Mensen hebben een dak boven hun hoofd nodig met veel liefde!
Tegelijkertijd is er het besef dat er iets verdwenen is. Dat de  Veemarkt een herinnering is geworden. Een plek uit mijn jeugd die er niet meer is. Het is toch ook een afscheid laten we wel wezen.


Een paar weken geleden is er nog een plekje uit mijn leven verdwenen. Een heel warm wandelend plekje, dat hier rondliep in huis toen ik bij baasje kwam wonen. Ze heette Chérie en accepteerde dat ik haar alleenheerschappij danig verstoorde. At uit mijn voerbak. Gaf me een tik op mijn neus als ik wat te opdringerig, de geur vlak onder haar staart probeerde op te snuiven.


 Ik zal de kopjes die ze ’s morgens bij het wakker worden aan mij gaf nooit vergeten. Zeventien jaar is ze geworden. Zeker een prachtige leeftijd, maar het betekent ook dat ze heel veel lege plekjes achter laat.

Spinnend in haar mandje in de vensterbank. Miauwend op het aanrecht voor fris water uit de kraan. Jankend voor de buitendeur als ze naar binnen wil. Voor brokjes in de kast. De zachte kussenvoetjes op het gezicht van baasje, waarmee ze haar wekt omdat ze gekriebeld wil worden op het kopje dat steeds hoekiger wordt.



Als iets, iemand sterft of verdwijnt, sterven we zelf ook een beetje.

Woef! Jip

Verscheen in de VoordorpVooruit van oktober 2015


6 opmerkingen:

  1. Jip! Wat ben je toch een gevoelig hondje. Ik voel een diepe verwantschap met je.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat fijn Adriaan, ik ben ook zo op jou gesteld. Kom maar weer gauw een keertje langs!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Je hebt veel meegemaakt de laatste tijd Jip. Ik wens jou en je baasje veel sterkte toe.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dank je wel lieve Elly en Heldinne, medeleven doet toch altijd weer goed! Poot Jip

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ach Jip, wat een lief stuk over je huisgenootje met de prachtige ogen. Valt niet mee, zonder haar.
    Ik begrijp dat vandaag ook een zware dag is. Hopelijk valt de uitslag van de foto's mee. En mooi gebit levert het in elk geval op.
    Aai van mij en de groeten voor je baasje.

    BeantwoordenVerwijderen