In Memoriam Jip 2003 - 2017

Zoals Jip in zijn Snuffelhoek van juni j.l. zelf nog vertelde, was hij ernstig ziek. Mij, Jip’s baasje, rest het bericht, dat we op 11 juli, in besloten kring afscheid van hem hebben genomen. Het was een droevige dag. Ik had nog niet eerder afscheid genomen van een hond en de beslissing viel zwaar. Ruim dertien en een half jaar was mijn leven verbonden met een wezen dat onvoorwaardelijk van mij hield.

In de tijd dat Jip als jonge pup bij mij kwam wonen stond mijn leven op zijn kop. Twee jaar daarvoor had ik de diagnose borstkanker gekregen en het leven, mijn leven was niet meer vanzelfsprekend. Alsof van de een op de andere dag mijn toekomst was weggevaagd. Mijn paspoort b.v. liep af en ik tobde over de vraag wat ik met de geldigheidsduur van vijf jaar aan moest? Zou ik er dan nog wel zijn? Misschien was een goedkoper identiteitsbewijs beter? Voor duidelijk was in welke situatie ik terecht was gekomen; het stadium, de agressiviteit, de mogelijke behandelingen van mijn aandoening en het perspectief op genezing, was er heel wat tijd verstreken. Ik had geluk, moest wel een borst missen en er volgden hersteloperaties plus de nodige controles. Maar daarmee had ik niet direct mijn vertrouwen in het leven terug.

Het was Jip die mij dat vertrouwen teruggaf. Een buurjongen uit mijn geboortedorp bracht mij met hem in contact. Hij was de kleinste uit het nest Jack Russells. Een hand vol hond. Helemaal wit, met zwart hartje als neus. Twee amandelvormig bruine ogen keken mij vol vertrouwen aan. Ik smolt. Vergat ziektes en angst voor doodgaan, noemde hem Jip en samen gingen wij het leven aan.

Leven met een hond. Betekent naar buiten gaan. Je huis uit en de wijk in, die ik nu pas goed leerde kennen. Langzaamaan bouwde ik weer energie op, raakte mijn vermoeidheid kwijt. Kreeg weer belangstelling voor wat er in de samenleving gebeurde. Leerde door Jip nieuwe mensen kennen en kwam zo op de avond, ergens in het najaar van 2004, waar het Buurtcomité werd opgericht. Die avond werd ook besloten om een buurtkrant voor Voordorp te beginnen met als doel om de inwoners meer bij hun wijk te betrekken. Nog voor het jaar om was verscheen de eerste editie van de VoordorpVooruit en stelde Jip zich als kenner van Voordorp in zijn column ‘De Snuffelhoek’ voor aan zijn buurtgenoten.

De wereld gezien door de ogen van een kleine eigenwijze Jack Russell, met als hoofdingrediënten; actualiteit, liefst iets met Voordorp en met honden en het moest ergens over gaan. Hoewel we regelmatig mensen ontmoetten die dachten dat het Jip zelf was die ‘De Snuffelhoek’ schreef, moet ik ook bekennen, dat er zonder Jip geen Snuffelhoek geschreven zou zijn. De manier waarop hij door het leven stapte; onbevangen, neus in de lucht, staart hoog en nieuwsgierig naar mens en dier om hem heen, maakte dat ik zag wat hij zag, rook wat hij rook en hoorde wat hij hoorde. Nam ik achter de computer plaats met Jip in mijn nabijheid, werd ik zelf een beetje Jip. Besprak met hem het onderwerp liet me door hem inspireren. 

               

Lieve lezers, Jip is niet meer. Er zal geen ‘Snuffelhoek’ meer geschreven worden. Het leven van een klein maar dapper hondje heeft zijn einde gevonden. Ons rest alleen de herinnering en zijn verhalen, die blijven en kunt U altijd teruglezen hier op zijn weblog.

Op zijn Jips!

Baasje van Jip

Verschijnt in de VoordorpVooruit van september 2017

Jip's laatste column

Lieve lezer terwijl ik dit schrijf is het een prachtige dag. We beleven de eerste zomerse dagen van het jaar 2017 en ik geniet daarvan met vreugde, maar ook met weemoed.  Ik denk terug aan al die columns die ik voor de VoordorpVooruit heb geschreven en waarin ik vaak tijdens het snuffelen stil stond bij de natuur hier in Voordorp. Niet alleen de zomers, maar ook de winters, de herfst en de lentes.

 Voor u me een beetje sentimenteel gaat vinden moet ik u iets vertellen. Het is namelijk zo dat ik niet lang meer zal leven. Waarschijnlijk zal dit mijn laatste column worden die ik voor jullie schrijf. Afscheid nemen doet pijn en ja Baasje is ook erg verdrietig. Oktober a.s. wordt het twee jaar dat er in de knie van mijn rechter achterpoot een kwaadaardige tumor werd ontdekt. Suzan van de DierenDokters heeft deze verwijderd samen met mijn poot. 

Ik heb daarna nog een heel gelukkige tijd gehad, maar nu heeft de ziekte zich toch verspreid door de rest van mijn lichaam. Suzan kan niets meer voor mij doen, behalve pijnstillers geven, die geven mijn dagen nu nog wat kwaliteit. Maar als het te moeilijk voor mij gaat worden komt de dag dat ik definitief afscheid moet gaan nemen van jullie lieve lezers, van Voordorp, de tuin op Ons Buiten en alle mensen daar en van Baasje. 

Ruim dertien jaar hebben we samen een heerlijk leven gehad. Eens ben ik ontstaan uit het sterrenstof dat in het Heelal rondzwerft en van waaruit al het leven op aarde is ontstaan. Ja ook jullie lieve lezers bestaan uit sterrenstof, elementen vrijgekomen tijdens kernfusies van sterren in het Heelal. En daar keer ik dus weer naar terug. Ik word weer sterrenstof en kom misschien op een andere planeet opnieuw tot leven. Of misschien zelfs terug op aarde in de hoedanigheid van een mens. Mijn leven als Jip, een kleine Jack Russell, nadert zijn einde.

Ik bedank iedereen voor de liefde en vriendelijkheid die ik tijdens mijn leven van jullie heb ontvangen. Voor de verhalen die ik mocht schrijven en de waardering die ik van jullie kreeg. Ik die sterven ga, groet u!

                   

Poot Jip


Jip is op 11 juli 2017 in huiselijke kring overleden.




Verscheen in de VoordorpVooruit van juni 2017

Jip gaat stemmen

Lieve lezer hebt u ook gestemd op 15 maart? Vast wel, want de opkomst was heel hoog. Nou ik heb ook gestemd hoor, samen met Baasje.

Laat in de morgen stapten we met onze biljetten en paspoorten het stemlokaal binnen. Met een:’ Wij komen stemmen,’ meldden we ons bij een rij tafels waar vier dames achter zaten. Eén van hen vroeg of ik lezen kon? Zo ja dan mocht ik niet samen met Baasje in één stemhokje. Baasje antwoordde een beetje trots, dat ik ook schrijven kon en toen vond die mevrouw, dat ik alleen in een hokje mijn stem uit moest brengen.

Ik moet zeggen, ik vond het best ingewikkeld. Om te beginnen wist ik helemaal niet welke stem ik uit moest brengen. Er zijn namelijk zoveel stemmen. Moest ik nou een hoge stem uitbrengen of een lage? Een zwoele, een schorre, een hese, of een heel zachte stem? Er zijn zelfs stemmen die je niet kan horen. Die zitten in iemands hoofd! Dat zijn stiekeme stemmen. Die schelden je uit zonder dat een ander dat kan horen. Echt heel gemeen. Of ze geven je een opdracht waar je helemaal niet achter staat. Bijvoorbeeld ‘stem op de VVD!’ Gelukkig heb ik daar geen last van. Stel je voor mijn stem uitgebracht op de VVD.  Niet dat ik Rutte geen aardige vent vind en op zijn tijd kan hij zijn poot goed stijf houden. Wat best stoer van hem is, maar ik ga als hond mijn stem toch niet aan een ondernemerspartij geven, die bijna altijd met de verkeerde grondstoffen in de weer zijn. Nee hoor. Ook al ben ik gek op graven, mij spannen ze niet voor het karretje van de gaswinning. En ik wil ook niet verantwoordelijk gehouden worden voor die megastallen waar ze al die lieve dieren voor de vleesindustrie in opsluiten. Zo zielig. Dat is toch geen leven! En het is nog gevaarlijk ook. Daar krijg je ziektes van. En wie gaat dat dan allemaal weer betalen? Zeker niet die zoete lieve Gerritje!

Ik ben voor overleg met Baasje even onder het stemhokje door gekropen en zij legde uit dat een stem uitbrengen niet meer is dan het neerzetten van een grote ronde punt bij de partij van je voorkeur!!!

Nou het zal voor jullie wel niet moeilijk raden zijn, waar mijn rode punt terecht is gekomen? Het is een partij die (nog) niet gaat regeren, maar als een luis in de pels van de komende regering genoeg jeuk zal veroorzaken, dat die leiders niet anders kunnen dan het schip steeds een beetje bij te sturen. Een richting in die de toekomst van onze planeet leefbaar en veilig houdt voor iedereen!

Woef! Jip

Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van april 2017

Zo hond, zo Baasje!

President Franklin Roosevelt

Lieve lezers, wie had ooit kunnen denken, met alles wat ik achter de rug heb, dat ik het jaar 2017 zou halen. En toch heb ik het geflikt! Ik moet toch wel een heel bijzondere hond zijn en Baasje zou dat meer moeten waarderen. Ik bedoel dat ze met mij mag samenleven: met zo’n knappe en intelligente hond. Jazeker hier in huis zou de regel moeten gelden: Jip first!

En is het ook niet zo dat honden een afspiegeling zijn van de Baasjes zelf. Dus dat je in de hond het karakter van het Baasje herkent! Je hebt dus geen Universitaire studie psychologie nodig om na te gaan wat voor vlees je in de kuip hebt. U begrijpt Baasje mag niet mopperen. De laatste tijd is ze erg in de ban van de Amerikaanse verkiezingen en nu de Amerikanen Donald Trump als President hebben gekozen, wil ze weten wat voor hond Trump aan zijn zijde heeft. 

           

Veel presidenten zijn gefotografeerd samen met hun hond. Zo ontdekte Baasje dat de Obama’s een Portugese waterhond als huisdier hebben. Toevallig hebben wij sinds kort ook een Portugese waterhond in de familie. Ze heet Fee en eerlijk is eerlijk het is een drol van een hond.  

        

President Bill Clinton had een chocoladekleurige labrador Buddy. Helaas is deze kort na zijn presidentschap door een auto overreden. Echt treurig wat een verliezen de Clintons lijden.

Boeiend zijn ook de honden van vorstinnen. Zo had Koningin Juliana in de jaren 70, een hond Zara. Het was een roodbruine Basenjihond ofwel een Afrikaanse boshond.

                                       

      

Op een foto is Zara afgebeeld zittend op Juliana’s schoot en het is frappant hoe die twee op elkaar lijken. De rimpels in hun voorhoofd, de manier van kijken en de houding van het hoofd. Opmerkelijk ook is, dat Zara niet 100% gehoorzaam was en niet eenvoudig om op te voeden. Ha! Leek dus een beetje op mij. Queen Elisabeth van Engeland omringt zich steevast met kleine dikkertjes van het Corgi ras.

Baasje heeft niet kunnen ontdekken wat voor soort hond Donald Trump mee naar het Witte Huis heeft genomen. Als hij al een hond heeft dan moet het er wel een zijn met een opgeblazen ego, een soort schertsfiguur, die hoog van de toren blaast. De naam Trump namelijk verwijst ook naar een bepaald soort blaasinstrument: een Trumpet! Maar goed baasje heeft niets kunnen vinden over een trouwe viervoeter van Trump. Misschien had Robert de Niro welk gelijk toen hij Trump benoemde als hond, een straathond. Maar wel een die de solo blaast op de trumpet. In Amerika is alles mogelijk.

                

Woef! Jip

wie zoet is krijgt lekkers

                                                                                                                                                                                   

   

Lieve mensen we zitten volop in de donkere tijd van het jaar. Ja ja december is voor veel mensen een moeilijke maand. De korte dagen maakt ze somber soms zelfs depressief. Baasje heeft er last van en ook ik sleep me door de dagen heen.

Misschien is het dan ook niet toevallig dat we in deze maand extra veel feestdagen hebben met vooral veel zoetigheid. Ja ik heb me laten vertellen dat het niet voor niets is dat er in de decembermaand veel zoetigheid gegeten wordt. Gevulde speculaas, marsepein, chocoladeletters: de winkels liggen er vol mee en Baasje die normaal suikervrij eet kan de verleiding niet weerstaan om af en toe iets mee naar huis te nemen. 

Ze vertelde me dat ze als kind samen met haar broertjes altijd een groot suikerbeest in hun schoen kregen. ‘Zo lekker Jip, de geel gekleurde smaakten naar citroenen, de oranje naar sinaasappel, de roze naar frambozen, de witte naar amandelen, maar het allerlekkerst waren de bruine suikerbeesten die naar cacao smaakten.’ 

Baasje slikte het speeksel weg dat ze bij de gedachte alleen al in haar mond kreeg.  ‘Zo jammer dat die niet meer in de winkel liggen!’  Ze zou ze ook niet durven kopen voor haar kleinkinderen. ‘Nee dat kon helemaal niet meer. Haar zoon zou vragen of zie niet goed bij haar hoofd was om een kind zo’n grote klont suiker te geven. Of ze misschien wilde dat al hun tanden uit de mond wegrotte?

Die was allang vergeten hoe zoet en zacht de suiker weg smolt op je tong nadat je na lang aarzelen eindelijk besloten had om de kop van het beest eraf te breken.’ De rest werd eerst bewaard tot het verlangen naar het zoet te sterk werd en er steeds meer beest stukje bij beetje in de mondholte verdween.

Verward in haar herinneringen en de realiteit van vandaag zocht ze naar argumenten, naar waarom alles tegenwoordig zo streng was? Zo alles of niets? Zo zwart-wit? Wat was erop tegen om kinderen, jonge mensen en misschien zelfs volwassenen in de donkerste tijd van het jaar een beetje zoet te houden? Ze een blij gevoel te geven met een suikerbeest? Ik had er niet echt een antwoord op, behalve dan dat ik zelf liever een stukje kip heb.

‘Zou het niet zo kunnen zijn Jip,’ vroeg ze mij: ‘dat al die agressie en boosheid die er nu over de wereld heen en weer getwitterd wordt over Donald Trump, zwarte Piet, racisme en discriminatie; over zich niet gezien voelen een stuk minder zou zijn als mensen weer suikerbeesten mogen eten?’

Lieve mensen ik weet niet of het recept van Baasje de oplossing is voor alle problemen die mensen ervaren, maar een beetje lief voor elkaar zijn kan volgens mij geen kwaad! Ik wens jullie allemaal een zachte en zoete decembermaand!

Woef! Jip

Verscheen in de VoordorpVooruit van december 2016