woensdag 1 december 2010

Amerika



Het boekje heeft een harde en rode kaft. Op de voorkant staat 'Snowy' met er naast een afbeelding van Bobbie: het hondje van Kuifje. In mijn column van september 2009 heb ik al verteld dat Steven Spielberg een in 3D opgenomen film over Kuifje maakt waarin Bobbie meespeelt als een gedigitaliseerd hondje. Baasje heeft het boekje voor mij gekocht in New York. 'Hier Jip, echt iets voor jou, alles over Snowy,'zei ze. En ja ik moet toegeven Michael Far, de auteur, heeft er echt iets moois van gemaakt. En dat het helemaal uit Amerika komt en in het Engels geschreven, is natuurlijk ook bijzonder. Bobbie heet daarom 'Snowy' en Kuifje 'Tintin'. Maar eigenlijk heet Snowy of Bobbie: Milou. Ja dat staat in het boekje. Herge, de bedenker van Kuifje en Bobbie, heeft het vriendje van Tintin naar zijn allereerste vriendinnetje 'Milou' genoemd, die eigenlijk Marie-Louise heette.
Hoe moeilijk mensen het soms kunnen maken! Daar krijg je toch spraakverwarring, scheefgroei en Toren van Babel's van. Maar Marie-Louise heeft echt bestaan. In mijn boek heb ik haar foto gezien: een beeldschoon meisje!

Ja ik ben echt blij met dat boek en natuurlijk ook dat Baasje en Paul weer gezond uit Amerika zijn teruggekeerd. Baasjes oudste kind werkt sinds de zomer aan de MIT Universiteit in Cambridge. Ja dat is echt een knappert. Hij moet daar allemaal moeilijke puzzels oplossen. Zoiets als Kay in het sprookje van de Sneeuwkoningin. Adrian werd jarig en baasje vond dat ze er heen moest: 'Nooit gedacht dat ik ooit naar Amerika zou gaan, maar waar mijn kinderen gaan, ga ik ook,' riep ze!
Achteraf gezien vind ik dat ze mij mee had moeten nemen. Kuifje nam Bobbie ook altijd op zijn reizen mee en is meerdere malen door zijn hond gered.



Ik zou baasje gewaarschuwd hebben. Ik zou geroken hebben dat het fornuis op gas brandde en niet elektrisch was, toen ze die eerste morgen haar kinderen wilde verrassen met een heerlijk kopje thee en pas een kwartier later ontdekte dat Amerika ook aardgas heeft.
Wel begrijpelijk want in Amerika is veel anders. Alles is ook veel groter: de afstanden, de huizen, de wasmachine, de koelkast en ook dat fornuis. Het lijkt wel alsof erin zo'n huis voor een gezin met tien kinderen moet worden gezorgd. Alleen de WC is veel kleiner.
'De Amerikanen zitten bijkans op hun hurken met een steuntje eronder,' vertelde baasje en het water erin staat zo hoog dat ik eruit zou kunnen drinken. Niet dat ik dat zou doen als ik in Amerika was. Nee hoor! En ik zeg ook geen WC en vraag niet naar een toilet. Als je dat doet vinden ze je ordinair. In Amerika hebben ze 'restrooms' en die zijn overal. Groot schoon en helemaal gratis. Niks geen gedoe met pijn in je blaas en samengeknepen knieën op zoek naar een muntstuk van vijftigeurocent. Geen rijen wachtenden zoals hier op de NS-stations. Niets daarvan in Amerika. Alleen ruimte en rust!
Woef! Jip.


Verschijnt in de VoordorpVooruit van december 2010

1 opmerking:

  1. Sorry Jip je hebt je column toch op een verkeerd tijdstip geplaatst. Iedereen zit te zweten op Sinterklaasgedichten. Ik vind dat je er wel een leuk verhaaltje van gemaakt hebt. Alleen dat stukje over dat ik dacht dat ze in Amerika geen aardgas hebben en het kooktoestel elektrisch was, had ik er liever niet in gehad. Ik schaam me nog en dat ik bijna mijn eigen kinderen heb vergast is ook niet leuk om aan terug te denken!

    BeantwoordenVerwijderen