zondag 29 november 2015

In de herfst van het leven




Mijn vorige snuffelhoek lieve lezers had als thema; afscheid nemen. Misschien komt het omdat ik een dagje ouder word en het in de planning van het leven zit dat je steeds vaker afscheid moet nemen van iets of van iemand.

Toen ik jong was stond ik daar niet zo bij stil. Ik was blij met iedere zonnestraal op mijn neus. Rende achter vlinders aan. Hapte, tot grote schrik van Baasje, naar dikke hommels die boven bloemen rond zoemden en blafte naar de vogels, die hoog boven mij in een boom hun schreeuwende jongen voerden.  Van alle kanten stroomde jong leven mijn wereld binnen en het lachte mij toe met een air van onsterfelijkheid.

Het maakte mij vrolijk  en inspireerde mij tot schrijven. Hoe leuk is het niet om te schrijven over een dierenweide vol met huppelende geitjes. Over jonge mensen die vol vertrouwen de samenleving in stappen. Die energiek knokken voor een beter leven ook straks voor hun kinderen. Geen Groen voor Poen willen, maar wel zonnecellen op de daken en een gemeenschappelijke groentetuin in het hart van de stadswijk aanleggen.

Ik heb altijd gedacht dat je over  iedere fase in je leven openhartig zou moeten kunnen schrijven. En toch bemerk ik  dat, nu ik zelf in de herfst van mijn leven ben aangekomen, ik het moeilijk vind om zeg maar, met mijn oude dag te koop te lopen.

Schrijven over hoe alles een beetje minder wordt. Dat mijn leven steeds leger wordt omdat al dat jonge spul dat samen met mij de wereld binnen stapte er nu net zo hard weer uit verdwijnt. Dat de tekenen des tijds ook mij beginnen aan te tasten. Ik last van een knie in een achterpoot kreeg. En dat het niet gewoon een beetje artrose was, maar een weinig voorkomende agressieve tumor, waar niets aan te doen was, behalve dan dat mijn hele achterpoot geamputeerd moest worden. Tja en wat moet je dan?

Ik bedoel maar van dit soort verhalen worden jullie toch niet vrolijk. Zoiets kan ik jullie toch niet toewensen straks met de kerst?  Maar misschien kan ik jullie wel een beetje blij maken met het filmpje dat de DierenDokters van mij maakten twee weken na de amputatie en op hun facebook pagina zette. Ze waren namelijk heel trots op mij over hoe ik herstelde.  Dus lieve mensen huppel ik gewoon op drie poten naar het Nieuwe Jaar!

Woef! Jip

Verschijnt in de VoordorpVooruit van dec. 2015







1 opmerking:

  1. Dag dappere Jip, maakt niet uit op hoeveel poten. Je huppelt in elk geval mee naar 2016, dat is tof man. Nu maar hopen dat ze daar bij jouw in de buurt niet al te knallend het oude voor het nieuwe verwisselen.
    Kriebel onder je kin en een knuffel voor je baasje.

    BeantwoordenVerwijderen