Mijn vorige snuffelhoek lieve lezers had als thema; afscheid
nemen. Misschien komt het omdat ik een dagje ouder word en het in de planning
van het leven zit dat je steeds vaker afscheid moet nemen van iets of van
iemand.
Toen ik jong was stond ik daar niet zo bij stil. Ik was blij
met iedere zonnestraal op mijn neus. Rende achter vlinders aan. Hapte, tot
grote schrik van Baasje, naar dikke hommels die boven bloemen rond zoemden en
blafte naar de vogels, die hoog boven mij in een boom hun schreeuwende jongen
voerden. Van alle kanten stroomde jong
leven mijn wereld binnen en het lachte mij toe met een air van
onsterfelijkheid.
Het maakte mij vrolijk
en inspireerde mij tot schrijven. Hoe leuk is het niet om te schrijven
over een dierenweide vol met huppelende geitjes. Over jonge mensen die vol
vertrouwen de samenleving in stappen. Die energiek knokken voor een beter leven
ook straks voor hun kinderen. Geen Groen voor Poen willen, maar wel zonnecellen
op de daken en een gemeenschappelijke groentetuin in het hart van de stadswijk
aanleggen.
Ik heb altijd gedacht dat je over iedere fase in je leven openhartig zou moeten
kunnen schrijven. En toch bemerk ik dat,
nu ik zelf in de herfst van mijn leven ben aangekomen, ik het moeilijk vind om
zeg maar, met mijn oude dag te koop te lopen.
Schrijven over hoe alles een beetje minder wordt. Dat mijn
leven steeds leger wordt omdat al dat jonge spul dat samen met mij de wereld
binnen stapte er nu net zo hard weer uit verdwijnt. Dat de tekenen des tijds
ook mij beginnen aan te tasten. Ik last van een knie in een achterpoot kreeg.
En dat het niet gewoon een beetje artrose was, maar een weinig voorkomende
agressieve tumor, waar niets aan te doen was, behalve dan dat mijn hele
achterpoot geamputeerd moest worden. Tja en wat moet je dan?
Ik bedoel maar van dit soort verhalen worden jullie toch
niet vrolijk. Zoiets kan ik jullie toch niet toewensen straks met de
kerst? Maar misschien kan ik jullie wel
een beetje blij maken met het filmpje dat de DierenDokters van mij maakten twee
weken na de amputatie en op hun facebook pagina zette. Ze waren namelijk heel
trots op mij over hoe ik herstelde. Dus
lieve mensen huppel ik gewoon op drie poten naar het Nieuwe Jaar!
Woef! Jip
Verschijnt in de VoordorpVooruit van dec. 2015
Verschijnt in de VoordorpVooruit van dec. 2015
Dag dappere Jip, maakt niet uit op hoeveel poten. Je huppelt in elk geval mee naar 2016, dat is tof man. Nu maar hopen dat ze daar bij jouw in de buurt niet al te knallend het oude voor het nieuwe verwisselen.
BeantwoordenVerwijderenKriebel onder je kin en een knuffel voor je baasje.