donderdag 11 april 2013

Italiaanse toestanden





Baasje is druk met het invullen van haar belastingaangifte. Ze heeft bijna geen tijd voor mij. ‘Ga maar met je grote teen spelen,’ zegt ze als ik met mijn poot tegen haar been aantikt en haar probeer te verleiden voor een spelletje. ‘Dat zei mijn moeder vroeger ook  als ik me verveelde.’

Baasje is niet te vermurwen.  Ze rekent zich suf en moppert. Allereerst omdat de Belastingdienst al haar gegevens kent en schaamteloos presenteert  in een vooraf ingevulde aangifte:  ‘Nu moet het niet gekker worden!’ Protesteert ze: ‘ Bestaat er in dit land nog zoiets als privacy?  Mag ik nog ergens anoniem zijn? Wat gaat het de belastingdienst aan,  dat ik wat centjes op een bank heb staan waarover nota bene belasting is betaald?  Eerst ben ik  verplicht   om een bankrekeningnummer te openen. Weg met het geldzakje en loonstrookje. Werkgevers storten voortaan  mijn  in zweet, bloed en tranen  verdiende  centjes op  een bank waar ik het dan met veel trucage weer van af mag toveren.  Zogenaamd een dienstverlening, maar inmiddels heb ik het idee dat ik in dienst ben van de bank. Dat ik geld moet leveren waarover servicekosten  worden berekend terwijl mijn recht op privacy is verkwanseld!’

Haar volgende ergernis betreft het feit  dat bijna alle aftrekposten  zijn opgeheven. Die regering is geniepig slim, want beweert ze: ‘Juist als er  grote werkeloosheid onder de oudere jongeren uitbreekt, verlagen ze de regeling, dat ouders een extra bedrag  mogen aftrekken voor  kinderen , die  grotendeels door hen worden  onderhouden, van 27 naar 21 jaar.’
Volgens haar haalt de  Overheid  zo miljarden binnen , die de ouders   mogen aanzuiveren, want je eigen vlees en bloed laten verhongeren dat doe je natuurlijk niet. Deze jongeren hebben ook geen recht op bijstand voor alleenstaanden. Na drie maanden soebatten kunnen ze een vergoeding van maximaal €600,- per maand krijgen als ze tenminste bereid zijn om mee te helpen met het opruimen en schoonhouden van de stad. 
Baasje is echt gefrustreerd: ‘Het zijn gewoon Italiaanse toestanden! Volwassen kinderen die geen kant uit kunnen,  schuiven bij La  Mama aan tafel, omdat er na betaling van (kamer)huur en verzekeringen geen geld meer over is om eten van te kopen.’ Ze vindt het ook oneerlijk dat de regering  de afgestudeerde jongeren zonder werk, zo in de steek laat. ‘Straks zit er weer een verloren generatie thuis op de bank met mooie diploma’s, maar geen werkervaring!’
Baasje is niet voor niets zo obstinaat. Haar jongste zoon is 25 jaar en heeft met dit probleem te maken. Met moeite 16 uur werk gevonden in een callcenter, verdient hij precies genoeg  om zijn vaste lasten te betalen. Eten doet hij bij baasje.

Ik ga  maar eens kijken wat er in mijn spaarpot zit.  Ja ik heb zelf een spaarpot. Een heel mooie  in de vorm van een Engelse telefooncel. U weet wel zo’n rode. Ik spaar voor af en toe een lekker botje, dat ga ik dan ergens begraven en veel later zoek ik het weer op. Eigenlijk net zoiets als een bank . Alleen blijft mijn botje even groot.

Deze keer  wil ik  mijn centjes  aan baasje geven, zodat ze weer wat vrolijker wordt en daarna ga ik een lekker dutje doen op de bank in de huiskamer. De enige bank waar ik  in vol vertrouwen mijn ogen dicht durft te doen.

Woef! Jip




Verscheen eerder in de VoordorpVooruit van 2 april 2013

Geen opmerkingen:

Een reactie posten