zaterdag 2 september 2017

In Memoriam Jip 2003 - 2017






Zoals Jip in zijn Snuffelhoek van juni j.l. zelf nog vertelde, was hij ernstig ziek. Mij, Jip’s baasje, rest het bericht, dat we op 11 juli, in besloten kring afscheid van hem hebben genomen. Het was een droevige dag. Ik had nog niet eerder afscheid genomen van een hond en de beslissing viel zwaar. Ruim dertien en een half jaar was mijn leven verbonden met een wezen dat onvoorwaardelijk van mij hield.

In de tijd dat Jip als jonge pup bij mij kwam wonen stond mijn leven op zijn kop. Twee jaar daarvoor had ik de diagnose borstkanker gekregen en het leven, mijn leven was niet meer vanzelfsprekend. Alsof van de een op de andere dag mijn toekomst was weggevaagd. Mijn paspoort b.v. liep af en ik tobde over de vraag wat ik met de geldigheidsduur van vijf jaar aan moest? Zou ik er dan nog wel zijn? Misschien was een goedkoper identiteitsbewijs beter? Voor duidelijk was in welke situatie ik terecht was gekomen; het stadium, de agressiviteit, de mogelijke behandelingen van mijn aandoening en het perspectief op genezing, was er heel wat tijd verstreken. Ik had geluk, moest wel een borst missen en er volgden hersteloperaties plus de nodige controles. Maar daarmee had ik niet direct mijn vertrouwen in het leven terug.

Het was Jip die mij dat vertrouwen teruggaf. Een buurjongen uit mijn geboortedorp bracht mij met hem in contact. Hij was de kleinste uit het nest Jack Russells. Een hand vol hond. Helemaal wit, met zwart hartje als neus. Twee amandelvormig bruine ogen keken mij vol vertrouwen aan. Ik smolt. Vergat ziektes en angst voor doodgaan, noemde hem Jip en samen gingen wij het leven aan.

Leven met een hond. Betekent naar buiten gaan. Je huis uit en de wijk in, die ik nu pas goed leerde kennen. Langzaamaan bouwde ik weer energie op, raakte mijn vermoeidheid kwijt. Kreeg weer belangstelling voor wat er in de samenleving gebeurde. Leerde door Jip nieuwe mensen kennen en kwam zo op de avond, ergens in het najaar van 2004, waar het Buurtcomité werd opgericht. Die avond werd ook besloten om een buurtkrant voor Voordorp te beginnen met als doel om de inwoners meer bij hun wijk te betrekken. Nog voor het jaar om was verscheen de eerste editie van de VoordorpVooruit en stelde Jip zich als kenner van Voordorp in zijn column ‘De Snuffelhoek’ voor aan zijn buurtgenoten.

De wereld gezien door de ogen van een kleine eigenwijze Jack Russell, met als hoofdingrediënten; actualiteit, liefst iets met Voordorp en met honden en het moest ergens over gaan. Hoewel we regelmatig mensen ontmoetten die dachten dat het Jip zelf was die ‘De Snuffelhoek’ schreef, moet ik ook bekennen, dat er zonder Jip geen Snuffelhoek geschreven zou zijn. De manier waarop hij door het leven stapte; onbevangen, neus in de lucht, staart hoog en nieuwsgierig naar mens en dier om hem heen, maakte dat ik zag wat hij zag, rook wat hij rook en hoorde wat hij hoorde. Nam ik achter de computer plaats met Jip in mijn nabijheid, werd ik zelf een beetje Jip. Besprak met hem het onderwerp liet me door hem inspireren. 



               



Lieve lezers, Jip is niet meer. Er zal geen ‘Snuffelhoek’ meer geschreven worden. Het leven van een klein maar dapper hondje heeft zijn einde gevonden. Ons rest alleen de herinnering en zijn verhalen, die blijven en kunt U altijd teruglezen hier op zijn weblog.

Op zijn Jips!

Baasje van Jip

Verschijnt in de VoordorpVooruit van september 2017

Geen opmerkingen:

Een reactie posten